İbooo.. Nolur geri dön.. Sensiz yapamıyomm..

Mahalle aralarında top ayağındayken etrafındaki her şeyi unutan, kendisini dünyadan soyutlayıp sadece kendisine ve topa rol biçen tipler vardır; oyunda olmayanın izlemeye doyamadığı, takım arkadaşlarının haset ve gıpta ile izlediği, rakibin ise hiç ama hiç hazzetmediği tipler... Yattara'yı ilk gördüğümde ÖSS'de çıkan soruyu dershanedeki deneme sınavında çözmüş olan bir çocuk gibi yüzümde aptal bir tebessüm oluşmuştu.

Yüzü gülen insan değerlidir; değeri bilinmelidir. Yüzü gülüyordu Yattara'nın, yüzleri güldürebiliyordu; onun yanındayken Hasan Üçüncü bile sempatik gözükebiliyordu insanlara. Senelerce Trabzonspor taraftarı için tek heyecandı Yattara; o oyunda değilken oyuna girmesini beklemek, o oyundayken topun onun ayağına gelmesini beklemek, ölümle kıyamet arasındaki metafizik zamana benziyordu.

Senin hakkında sayfalarca yazabilirdim; ama neye yarar ki? Her aşk gibi bizimkisi de bazen sıkıntılıydı; sen bizi üzdün biz de seni. Ama deliler gibi sevdiğin kadın, kavganın en hararetli yerinde 'beni sevmediğini söyle' der ve öylece kalırsın ya işte sen de ne zaman gereksiz kırmızı kart görsen, ne zaman en gereksiz top kayıplarını yapsan işte biz de öyle apışıp kaldık. Kızamadık sana; kızamazdık da zaten. Sen hiçbir zaman bavulunu toplayıp Unkapanı'na gitmedin, sen hep bizim küçük birahanemizde söyledin şarkılarını; sen de eğlendin biz de eğlendik.

Velev ki Burak Yılmaz kırk beş gol attı; velev ki Colman yerdeki topa rövaşata çekti; neye yarar? Sen yoksun be Yattara! Sana dair hiçbir şey yok. Sadece benim ve benim gibilerin gözyaşları var.

Şu an "İlk aşkından bir buse mi, Yattara'dan bir sağ kanat koşusu mu?" deseler güler geçerim. Seninle her şeye; hele de seninle olan her sağ kanat bindirmesine varım ben.

Çok özledim ulan! Çok...

Evet bütün gece de bunu izleyip ağladım: